در مورد اسلحه‌ها، تفنگ رولور شخصی ایندی، متأسفانه، بسیار ناامیدکننده است. در طول بازی فقط دو بار از آن استفاده کردم، اما هر دو بار کاملاً ضداقلیم بودند. اولین بار در یک نبرد رئیس در اوایل بازی بود که واقعاً باید قبل از شروع مبارزه، تفنگ ایندی از معادله حذف می‌شد. پس از شلیک چند گلوله به سر بدون زره یک مرد، مشخص شد که شلیک کردن به این فرد روشی نیست که استودیو MachineGames برای شکست دادن او در نظر گرفته بود. بار دوم اواخر داستان بود، جایی که با خودم گفتم: «هیچ دلیلی ندارد که با گلوله‌های باقی‌مانده در خشاب رولور بازی را تمام کنم!» و تصمیم گرفتم به سرعت دو نازی که ناگهان در یک آسانسور روبروی من ظاهر شدند را هدف بگیرم. اما آن‌ها برای زمین افتادن به شلیک‌های زیادی نیاز داشتند. این یک اشتباه عجیب است، وقتی که صحنه‌ی استفاده ایندی از تفنگ خود برای از پای درآوردن شمشیرزن «مهاجمان صندوقچه‌ی گمشده» در یک شلیک، یکی از به‌یادماندنی‌ترین لحظات کل سری فیلم‌ها است. گلوله‌های رولور باید همچنان به شدت نادر باقی بمانند، اما تفنگ باید قدرت توقف قابل اطمینانی مشابه نسخه سینمایی‌اش داشته باشد.

مشکلات منطق در مکانیک بازی

همچنین، این که دشمنان رده‌بالای بازی به طور خودکار از میان مبدل‌ها عبور می‌کنند، به‌ویژه در واتیکان، گاهی غیرمنطقی به نظر می‌رسد. این یک مکانیک آشنا از بازی‌هایی مانند Hitman است (که به وضوح یکی از بازی‌های موردعلاقه من است)، اما اینجا کمی مسخره‌تر به نظر می‌رسد. این کاملاً بی‌معنی است که یک افسر تصادفی ایتالیایی، یک کشیش مهمان را به طور فیزیکی مورد حمله قرار دهد.

این فقط یک ناراحتی جزئی است، اما به انصاف باید گفت که «دایره بزرگ» در کل رویکرد بسیار هوشمندانه‌ای به دشواری بازی دارد. شما می‌توانید تنظیمات بسیار بیشتری انجام دهید تا فقط سطح دشواری را از آسان به خیلی سخت تغییر دهید. ویژگی‌های دشمن به چندین دسته تقسیم می‌شوند، به این معنی که می‌توانید تنظیم کنید دشمنان سخت‌تر شوند اما تعدادشان کمتر شود. یا شاید بخواهید آگاهی آن‌ها را افزایش دهید اما آن‌ها را مانند کاغذ خیس ضعیف کنید. (این چیزی است که احتمالاً برای بار دوم امتحان می‌کنم.)

جمع‌بندی و امتیاز نهایی

«ایندیانا جونز و دایره بزرگ» تقریباً همه جنبه‌های بهترین بخش‌های این فرنچایز افسانه‌ای را به‌طور کامل انجام می‌دهد، از فونت‌های کارت عنوان و مکان‌ها گرفته تا اشاره‌های خاص مثل تکان دادن انگشت معروف هریسون فورد، اما موفقیت‌های آن فراتر از وفاداری به جزئیات دقیق فیلم‌ها است. با مجموعه‌ای از سطوح زیبا و پرجزئیات، مبارزات رضایت‌بخش و تمرکز بر اکتشافات آرام، معماها، و پلتفرمینگ (با چند صحنه اکشن پرانرژی)، «دایره بزرگ» یک ماجراجویی جهانی گنج‌یابی است که برای طرفداران ایندی، به‌ویژه آن‌هایی که از آثاری چون «Dial of Destiny» و «Kingdom of the Crystal Skull» ناامید شده‌اند، کاملاً جذاب است.

بیشتر از این، این بازی خود را از بازی‌های اکشن سوم شخص این دهه، که روز به روز شبیه‌تر می‌شوند، متمایز می‌کند، با انتخاب یک دید اول‌شخص کلاسیک که از بازی‌هایی مثل «فرار از Butcher Bay» الهام گرفته است. اگرچه ممکن است سیستم‌های مخفی‌کاری بازی کمی ابتدایی به نظر برسند، اما زمانی که بازی همان‌طور که انتظار می‌رود انجام شود، «دایره بزرگ» بلافاصله به یکی از بهترین بازی‌های ایندیانا جونز تبدیل می‌شود و داستان آن به «مهاجمان صندوقچه گمشده» و «آخرین جنگ صلیبی» نزدیک‌تر از هر چیزی است که پس از آن آمده است.

برخی ممکن است ادعا کنند که این بازی متعلق به موزه است، اما موزه‌ها برای آثار قدیمی پر از گرد و غبار هستند که نباید لمس شوند. «دایره بزرگ» متعلق به موزه نیست؛ بلکه باید روی هارد شما باشد تا بتوانید از آن لذت ببرید!