مبتلایان (infected)

عفونت

… تیتر آنتی ژنی کوردیپس بیمار هم در سرم و هم در مایع مغزی نخاعی بالا می ماند. کشت خون گرفته شده از بیمار به سرعت کوردیپس را در محیط های قارچی در آزمایشگاه رشد می دهد.

صدای ضبط شده جراح

برای افرادی که در معرض سویه جهش یافته Ophiocordyceps Unilateralis قرار گرفته اند، این قارچ به مغز حمله می کند و عملکردهای حرکتی میزبان را می رباید و رفتار آنها را تغییر می دهد. سپس میزبان بسته به مدت زمانی که آلوده شده است، مراحل رشد متفاوتی را طی می کند: دونده، استالکر، کلیکر، و bloater یا shambler. هر مرحله خطرناک تر از مرحله قبل است. الی تنها انسان شناخته شده ای است که علیرغم ابتلای بیش از پنج سال به این قارچ، مصونیت ظاهری دارد. همچنین مرحله منحصر به فرد پادشاه موش وجود دارد.

       عفونت از طریق تماس مستقیم با فرد آلوده، از طریق گزش یا به طور غیرمستقیم از طریق اسپورهای قارچی موجود در هوا منتشر می شود. این هاگ‌ها می‌توانند به سرعت فرد را آلوده کنند و تنها در عرض چند دقیقه پس از قرار گرفتن در مناطق پر هاگ، تنفس را دشوار و حرکت را کند می‌کنند. فقط الی توانایی تنفس هاگ ها را بدون مشکل از خود نشان داده است.

به محض گاز گرفتن، عفونت در بدن میزبان جدید پخش می شود و به تدریج در طی دو روز آنها را به دونده تبدیل می کند. ناحیه گاز گرفته قرمز و سیاه می شود و باعث تعریق شدید میزبان و بی قراری می شود. چشمان آنها ممکن است گزگز بزند و کاهش عملکرد حرکتی نوشتن را برای آنها دشوار می کند، در حالی که تحریک پذیری و پرخاشگری افزایش می یابد. میزبان های ایمنی، مانند الی، حتی در هنگام گاز گرفتن افراد دیگر قادر به انتقال عفونت نیستند.

توسعه هاگ آخرین مرحله در چرخه زندگی افراد آلوده است. هنگامی که میزبان منقضی شد، لاشه بی‌جان به عنوان محل رشد قارچ در محیط عمل می‌کند. هنگامی که به مرگ نزدیک می شود، یک بیمار گوشه های تاریک و مرطوب را برای مرگ پیدا می کند. در حالی که این ممکن است پایان میزبان باشد، قارچ همچنان به رشد خود ادامه می دهد و هاگ ها در هوا فوران می کنند و هر چیزی را که نزدیک می شود آلوده می کند. این مناطق معمولاً زیرزمینی یا در داخل ساختمان‌های تاریک و متروک هستند. زندگی در QZ امنیت را برای مردم فراهم می کند زیرا جریان هوا و محدودیت های قابل توجهی برای تاسیسات زیرزمینی وجود دارد.

برای اینکه قارچ بدن میزبان را آلوده و کنترل کند، میزبان باید زنده باشد. به گفته مرکز کنترل بیماری، قربانی تنها با استنشاق مستقیم هاگ ها یا تماس با مایعات بدن فرد آلوده، معمولاً ناشی از نیش، می تواند آلوده شود. افراد آلوده باید در معرض شرایط محیطی خاص قرار گیرند تا به مرحله بعدی عفونت برسند. در غیر این صورت، ممکن است برای مدت طولانی در یک مرحله بمانند. این در تعداد زیادی از دوندگان در لینکلن و جکسون ارائه شده است.

از آنجایی که بدن آنها در رشد قارچ ها قرار گرفته است، افراد آلوده در برابر آتش آسیب پذیر هستند. با این حال، مرحله منحصربه‌فرد پادشاه موش از نظر رشد قارچی بسیار زیاد است که می‌تواند در معرض آتش‌سوزی زیاد جان سالم به در ببرد و تنها با رکود جزئی از میان شعله‌ها شارژ شود.

ظاهر فیزیکی

انسان‌های آلوده به قارچ کوردیپس دچار جهش‌های ناخوشایند مختلفی می‌شوند که هر چه مدت طولانی‌تر میزبان آلوده شده باشد، شدت آن افزایش می‌یابد. به نظر می رسد دوندگان ریزش مو، تغییر رنگ پوست همراه با ضایعات و چشم های خون آلود را تجربه می کنند. استالکرها را می توان با رشد قارچ قابل توجهی در اطراف چشم و شانه هایشان دید. پوست از صورت شروع به کنده شدن می کند و گاهی اوقات باعث می شود بینی از بین برود، زیرا قارچ شروع به شکستن جمجمه می کند. کلیک کنندگان به طرز وحشتناکی از این عفونت بد شکل شده اند. در این مرحله، جمجمه به دلیل رشد قارچی پیشرفته بر روی مغز، شکافته شده است، روی آن رشد می‌کند یا چشم‌های میزبان را کاملاً از بین می‌برد و فقط یک دندان پوسیده و دندانه‌دار باقی می‌ماند. پوست آنها پوشیده از کپک ها و قارچ های پوسته پوسته است. رشد قارچ در نفخ‌ها به حدی پیشرفته است که شروع به تشکیل صفحات زره‌دار روی میزبان می‌کند و در عین حال باعث نفخ قابل توجهی در بدن می‌شود. خوشه های غلاف پر از مایکوتوکسین شروع به جوانه زدن از بدن می کنند که می تواند توسط میزبان جدا شده و پرتاب شود. همچنین به نظر می رسد این قارچ از میزبان در برابر عواملی مانند سرما محافظت می کند. هنگامی که میزبان از بین می رود یا به دلیل رشد پیشرفته قارچ می میرد، قارچ به رشد خود در سراسر بدن ادامه می دهد و در نهایت هاگ منتشر می کند.

رفتار

می دانید، هر چقدر هم که این چیزها بد هستند، حداقل قابل پیش بینی هستند. این مردم عادی هستند که مرا می ترسانند.

بیل

به دنبال عفونت، قربانیان به تدریج توانایی تفکر آزادانه را از دست می دهند و با گسترش قارچ در مغز و ربودن عملکردهای حرکتی آنها شروع به رفتار غیرمنطقی می کنند. آنها با تکیه بر غرایز بدوی و حیوانی ناشی از عفونت، سعی می کنند به هر انسانی که پیدا کنند حمله کنند و/یا بخورند. این در مراحل کلیک و bloater برجسته تر می شود. کلیک‌کننده‌ها اغلب می‌توانند به‌طور نامنظم در حال تکان خوردن و گاهی پنجه زدن روی رشد قارچی که صورتشان را پوشانده است، مشاهده شود، که قویاً نشان می‌دهد که برخی از عناصر باقی‌مانده میزبان در تلاش برای مقاومت در برابر قارچ حتی در مراحل بعدی عفونت هستند. زمانی که یک Infected به مرحله کلیک تبدیل می شود، به دلیل نابینایی خود شکل اولیه ای از پژواک را ایجاد می کند و صداهای کلیک و قار بلند را تولید می کند که بازماندگان به وضوح می توانند آن ها را بشنوند. بازماندگان نیز می توانند تا زمانی که ساکت بمانند، از شناسایی توسط این مبتلایان فرار کنند. به گفته جری اندرسون، رشد قارچ در نواحی لیمبیک به طور معمول با پیشروی پرخاشگری در بیماران مبتلا همراه است.

        مبتلایان، در حالی که تحمل درد بالاتری نسبت به انسان‌های معمولی دارند، همچنان مستعد آسیب هستند و می‌توانند از طریق روش‌های معمولی کشته شوند. یک دونده، زمانی که به بازماندگان حمله نمی کند، به دلیل رشد قارچی که بدنش را تغییر می دهد، از درد ناله می کند و صدای کلیک ها در حالی که جابجا می شود، مبارزه می کند. گاهی اوقات افراد آلوده که هنوز تمام صورتشان سالم است، هنگام حمله پشیمان یا مضطرب به نظر می رسند، که نشان می دهد افراد آلوده از کاری که انجام می دهند آگاه هستند، اما نمی توانند خود را کنترل کنند. شلیک گلوله می‌تواند دونده‌ها و تعقیب‌کنندگان را مبهوت کند، که نشان می‌دهد احساساتی مانند ترس هنوز در مراحل اولیه عفونت برجسته هستند. تمام مراحل آلوده در هنگام آتش گرفتن یا زخمی شدن شدید فریاد می زنند. هنگامی که میزبان کشته می شود، بدن فرد آلوده به شدت دچار اسپاسم می شود. افراد آلوده شنوایی حساسی نیز پیدا کرده‌اند، زیرا می‌توانند صداهایی را بشنوند که بازماندگان عادی قادر به شنیدن آن‌ها نیستند.

گاهی اوقات، یک فرد آلوده ممکن است وارد یک حالت خستگی شدید شود، به خصوص اگر در داخل یک ساختمان به دام افتاده باشد، اغلب خود را به دیوارها می چسباند و در حالت خفته قرار می گیرد. در حالی که این قارچ خوابیده است، به سرعت از میزبان جوانه می زند که در نهایت باعث کلسیفیه شدن و از بین رفتن آن ها می شود. در صورت تحریک، فرد مبتلا می تواند از این حالت خفته خارج شده و دوباره پرسه بزند. این رفتار به ویژه در استالکرها دیده می شود. دونده‌ها رفتار مشابهی از خود نشان می‌دهند و در زیر برف خوابیده می‌مانند تا زمانی که طعمه آنها را آگاه کند.